Blok nr 8

Strony

środa, 28 stycznia 2015

Wytwórnia dobrych wspomnień

Zróbmy eksperyment. Ile wspaniałych wspomnień mógłbyś przywołać i wymienić w ciągu 3 minut?

Ja naliczyłam ich 21. Nie sięgałam pamięcią daleko wstecz. Nie wiem czy to dużo czy mało, ale mnożyły się w mojej głowie i tylko ręka nie nadążała notować. Mam ich całe mnóstwo, z dzisiaj, wczoraj, sprzed roku, dwóch i dziesięciu.

Pozytywne nastawienie do życia generuje dobre wspomnienia. I nie chodzi tutaj o to, by żyć przeszłością, wręcz przeciwnie. Optymizm pociąga za sobą fenomenalne skutki. Już nie musisz żyć czyimś życiem, bo cieszysz się z tego, co masz. Narzuca to kontekst materialny, jednak problem leży o wiele głębiej (nie od dziś wiadomo, że same pieniądze szczęścia nie dają). Jeśli nie doceniasz swojego życia takim, jakie ono jest, skąd wiesz, że doceniłbyś je, gdyby było inne? Mogę narzekać, że siedzę w domu, przewijam pieluchy, nic tylko sprzątać muszę i gotować. Mogę się cieszyć, że siedzę w domu, przewijam pieluchy, sprzątam, z radością gotuję i robię wiele innych rzeczy. Wszystko zależy od kontekstu.

Każdy dostaje codziennie 24 godziny do wykorzystania. Inaczej wykorzysta je prezydent, a inaczej ekspedientka, inaczej matka, inaczej ojciec. Inaczej ja, inaczej ty. Clou tkwi w tym, żeby wykorzystać je możliwie najlepiej. Nie poznałam jeszcze żadnego człowieka, który odniósł życiowy sukces siedząc z założonymi rękami. Życiowy sukces traktowany jako satysfakcja i spełnienie, cokolwiek się robi.

Czy bycie optymistą bądź pesymistą to cecha wrodzona? Nie sądzę. Wiem, jak istotną rolę odgrywa to, jakimi informacjami karmimy się każdego dnia. W naszym domu nie ma telewizora. Tym samym nie ma pseudo seriali, nie ma Ewy Drzyzgi, ani dzień dobry tvn. Nie ma marazmu, steku bzdur i głupot strasznych. W zupełności wystarcza radio i Internet. Dzięki tym kanałom nie czuję się oderwana od rzeczywistości, jednak mam kontrolę nad tym, co do mnie dociera. Gdy karmię się dobrem, jestem zdolna by przekazywać je dalej.

Dobre wspomnienia nie muszą pochodzić tylko ze ślubu, z wakacji, z weekendu. Dobre wspomnienia mogą pochodzić z codzienności, jeśli tylko codzienność jest wystarczająco dobra.


sobota, 24 stycznia 2015

Cienie nieobecnych

Skrawki materiałów, cztery zestawy igieł, listy z życzeniami na dzień babci i te od zusu, kieliszki na ważne okazje. Przedmioty bez wartości, totalnie bezcenne. Na pozór niedbale walające się w szafkach, arcyważne. W witrynce, tuż za różańcami znalazłam czekoladkę merci, już białą, owiniętą w papierek z napisem "od Asi, Hiszpania 2009". Sentymentalna choć nie czułostkowa, nie zabrała ze sobą nic.

Nie miał prawie nic prócz dobrego serca. Siwe włosy, spracowane ręce i szczery uśmiech. Opowiadał mi bajkę o zającu, robił musztrę i najlepsze ziemniaki z parownika. Był minimalistą bez ideologii, po prostu nie potrzebował. Ani ubrań, ani zaszczytów. Podpowiadał mi zawsze gdzie zajączek ukrył prezent. Odszedł cicho. zostawił na stole ciepły obiad.

Nie miała prawie nic prócz dobrego serca. Siwe włosy, spracowane ręce i szczery uśmiech. W poniedziałek wielkanocny pozwalała wylewać na siebie wszystkie zapasy wody. Jeździła zielonym rowerem i przygotowywała najlepszy chleb z serem i miodem. Jestem pewna, że oddałaby mi wszystko, gdybym tylko poprosiła. Żegnała się długo, przegrała z rakiem.

Odszedł miesiąc później. Siedział zawsze przy lodówce, zawsze w tym samym miejscu. Był raczej wycofany z naszego dziecięcego świata. Zapamiętałam go raczej jako obserwatora, aniżeli aktywnego uczestnika zabaw. Imiennik mojego Syna.

Odeszli już do lepszej rzeczywistości. W pamięci jak żywi przytulają pomarszczonymi dłońmi, bo nigdy nie brak im było miłości.

Historia zaczęła się na nowo.




poniedziałek, 19 stycznia 2015

Wolność, anarchia i autorytety

Kto jest dziś twoim autorytetem, punktem odniesienia, wzorem do naśladowania? Słowo autorytet straciło wydźwięk, bycie dobrym stało się powodem do kpin. Dokąd zmierza świat? Dziś niezwykle mnie to interesuje, nie ze względu na mnie samą, ale z miłości do mojego dziecka. Ja mam już swój światopogląd, swoją wiarę, wartości i przekonania. Ale dziecko jest jak czysta kartka, papierek lakmusowy, który zanurza się powoli, by za kilkanaście lat być niebieskim (od wpojonych zasad) bądź czerwonym (od nadmiaru kwasu w życiu).

Z perspektywy czasu widzę jak istotne na mojej drodze rozwoju były osoby, które dziś śmiało mogłabym określić autorytetami. Osoby, którym wierzyłam, ufałam i przytakiwałam. Oczywiście, nieraz próbowałam podważyć ich wiarygodność i robić "po swojemu". Ziarno jednak zostało zasiane, by po kilku latach wydać plon.

Zawsze pierwsi na drodze wychowania są rodzice. Dziecko w sposób naturalny przejmuje od nich postawy, wzorce zachowań. Rodzice dla kilkulatka stanowią największy autorytet (pewnie do czasu, gdy ich miejsce zajmie pani z przedszkola, ale na to doświadczenie przyjdzie mi jeszcze zaczekać). W życiu każdego człowieka pojawia się jednak moment poszukiwania swojej drogi. To, co czyjeś, przestaje być moje, staje się dla mnie jedynie punktem odniesienia. Świadome budowanie swojego światopoglądu na autorytetach wydaje się najwłaściwszą strategią. Gdzie się jednak podziały owe autorytety?  Nie na świeczniku, nie w tv, nie na fejsie, pewnie nie tam gdzie szukasz. Jeśli ty poznasz wartościowych ludzi, twoje dziecko również będzie miało szansę ich znać. Przez ich książki, przez ich lekcje, przez ich słowa.

Jest jeszcze druga kwestia. Nie chcę, by wybór dobra narażał moje dziecko na bycie czarną (białą?) owcą. Oczywiście bycie outsiderem nie jest niczym złym, jednak uważam, że w wieku, ok. lat 15 jesteśmy tak podatni na wpływ otoczenia, że poczucie bycia odludkiem może przynieść raczej destrukcyjne efekty. Jako rodzic czuję się zobowiązana, by siać kulturę dobra. Dobro nie ma być produktem luksusowym, nie ma być również obiektem kpin. Głęboko wierzę w to, że jako istoty ludzkie pragniemy dobra i w głębi serca do niego dążymy. To wymaga jednak trzymania się pewnych zasad, a tych już nie lubimy. Przyzwyczailiśmy się do liberalizmu, do wolności. Nie lubimy, gdy ktoś nam mówi rób tak czy inaczej. Czujemy się panami naszego życia, możemy o nim stanowić, o wszystkim decydować. Zasady natomiast nas ograniczają, ale oprócz tego mają jeszcze jedną ważną cechę - dają poczucie bezpieczeństwa. Nie oponujemy gdy musimy stać na czerwonym świetle, bo takie są reguły gry, dzięki nim nie czujemy zagrożenia. Jednak gdy mamy podporządkować swoje życie wyższym wartościom jak sprawiedliwość, uczciwość, pokora, cierpliwość, łagodność, wierność, opanowanie, stajemy okoniem. Wolność jest piękna, jest bodaj naszym największym skarbem, ale w jej odmętach można się bardzo łatwo zagubić, jeśli nikt, kto nas poprzedził nie będzie dla nas właściwym drogowskazem. Ksiądz Tischner powiedział:

Nikt rozsądny nie przeczy, że wolność może prowadzić do anarchii. Trzeba jednak właściwie rozumieć słowo "prowadzić". Wolność "prowadzi" do anarchii w tym sensie, że jest warunkiem jej możliwości. Nie jest jednak jej dostateczną przyczyną.

Bądźmy prawdziwie mądrymi rodzicami, by brak rozwagi nie stał się ową brakującą dostateczną przyczyną. Szukajmy prawdziwych autorytetów. Budowanie kultury dobra i miłości to nasze zadanie, to odpowiedzialność za jutro naszych dzieci.



wtorek, 13 stycznia 2015

Twoje dziecko nie chce jeść?

"Moje dziecko nie chce jeść" to moja pierwsza lektura w tym roku.  Owszem, zdarzały się w naszej historii dni, w których Jaś stanowczo odmawiał spożycia czegokolwiek (prócz piersi rzecz jasna - tej słodyczy raczej nie odmawia). Nigdy go do jedzenia nie zmuszałam, choć przyznaję, nieraz robiłam z siebie pajaca udając samolot, żeby coś trafiło do małego żołądka. Jak dobrze, że przeczytałam tę książkę. Zaoszczędzę nerwów sobie, dziecku i boguduchawinnemu otoczeniu.


Carlos Gonzales, pediatra z wieloletnim doświadczeniem, łatwo dostępnym językiem przekazuje nieoczywistą prawdę. Większość rodziców oczekuje od dziecka, by jadło więcej, niż jego organizm de facto potrzebuje. Odmowa (dziecka) prowadzi do frustracji, złości i zmartwień, które nikomu nie są potrzebne. Autor kładzie nacisk na to, że zmuszanie dziecka do jedzenia daje zazwyczaj efekt odwrotny do pożądanego (zniechęca, buduje opór, a nawet wstręt do jedzenia, które zaczyna być bitwą, a nie codzienną, przyjemną czynnością). Dziecko jest takim samym człowiekiem jak my, tylko mniejszym. I o ile będziemy mu (rozsądnie) często proponować zdrowe produkty, na pewno się nie zagłodzi i będzie zdrowo rosło.

Jaś, jako wcześniak, dopiero po 12 miesiącach życia "wszedł" na 3 centyl. Je i jadł bardzo mało. Panie pielęgniarki przez cały rok z nadzieją spoglądały w siatki centylowe, by jednak stwierdzić, że nie, jeszcze się tam nie mieści (nie uwzględniały oczywiście siatek dla wcześniaków, bo któż o nich słyszał?). Nie to jest jednak wyznacznikiem prawidłowego rozwoju dziecka. Siatki centylowe uwzględniają przecież, że jest 3% zupełnie zdrowych dzieci, które są mniejsze od rówieśników. I póki nie tracą na wadze i dobrze się rozwijają, nie należy się martwić, że zamiast 10 łyżek kaszy, zjadły dziś 6 albo 2.

Jeszcze jedna sprawa wydała mi się istotna w kontekście obecnej mody na szybkie rozszerzanie diety niemowląt. Marchewka czy jabłko, które zazwyczaj są wprowadzane jako pierwsze, mają o wiele mniej kalorii i wartości odżywczych niż mleko matki. Zastępowanie więc karmienia piersią posiłkiem stałym nie spowoduje, że dziecko zacznie szybciej przybierać na wadze, wręcz przeciwnie, przyrost wagi może zwolnić. Natura tak pięknie to obmyśliła, że do roku, mleko matki dostarcza dziecku wszystko, czego ono potrzebuje, by zdrowo się rozwijać. Warto pamiętać też o tym, że zapotrzebowanie kaloryczne dziecka jest dużo mniejsze niż dorosłego, tak więc nie możemy się dziwić, że po batoniku dziecko nie chce zjeść obiadu (nie mówiąc już o tym, co taki batonik (nie)dostarcza do organizmu).

Jedzenie, karmienie i wybrzydzanie to tematy pojawiające się niemal zawsze w rodzicielskich rozmowach. Mamy łasuchów zazdroszczą mamom chudzielców, natomiast te zamartwiają się, że "moje dziecko nie chce jeść". Nasuwa mi się tu skojarzenie z włosami - gdy masz proste - chcesz mieć loki, gdy masz loki - kupujesz prostownicę. Najlepiej mieć dready, przeczytać książkę i przestać się martwić.Lekturę szczególnie polecam osobom, z których ust padło stwierdzenie zawarte w tytule książki. Polecam również tym rodzicom, którzy nie zaczęli jeszcze rozszerzać diety swoim maluchom. No i babciom, jeśli są przewrażliwione. Dwa wieczory czytania, a życie jakby prostsze.


czwartek, 8 stycznia 2015

Sztuka trwa


"O ja, o życie pytań, tych, co stale powracają.
Niekończących się pociągów niewierzących.
Miast głupcami przepełnionych.
Cóż dobrego w tym, o ja, o życie?
Odpowiedź: Że tu jesteś.
Że istnieje życie i tożsamość.
Że sztuka trwa,
I także ty dopisać możesz wers" (Whitman)

Nie miałabym odwagi stworzyć "Stowarzyszenia Umarłych Poetów"*, biec nocą przez las, by w ciemnym i zimnym miejscu czytać poezję. Czasem nie mam nawet odwagi, by zarwać kolejną noc, bo boję się przykrych, porannych konsekwencji niewyspania. Ale wierzę, że życie bez pasji jest jałowe, kompletnie pozbawione smaku. Dlatego staram się doskonalić w tym, co lubię robić. Lubię pisać, lubię fotografować, lubię być żoną i mamą. Lubię cię, życie.

Piszę wersy tego życia unikając banałów i nieustannie się zastanawiając, jak sprawić, by było bogatsze. Nie o rzeczy, bo one nic nie wnoszą prócz chwilowego zadowolenia, a o pasję właśnie. I nie myślę tu wyłącznie o zajęciach mających wypełnić wolny czas. Pasją może być macierzyństwo na pełen etat, albo praca dająca satysfakcję. Życiowe powołanie nie musi być powodem do codziennych narzekań, że inni mają lepiej. Pogodzenie się z tym, czego zmienić nie można i praca nad tym, nad czym mamy kontrolę, to klucz do zwykłego zadowolenia, do szczęśliwej codzienności. Dość często spotykam ludzi (a może zaczęłam zwracać na nich większą uwagę) nieustannie narzekających, komentujących rzeczywistość ponurym żartem. Nie ważne ile posiadają (pieniędzy, dzieci, problemów) i ile mają lat. Są nieustannie niezadowoleni z teraz. Marzą o lepszym kiedyś. Gdybym nieustannie z nimi przebywała byłabym skłonna uwierzyć, że życie nie ma mi nic ciekawego do zaoferowania. Na szczęście są i tacy, którzy zarażają uśmiechem i wierzą, że dobra karma wraca. Chcę być w tej grupie.

Sztuka trwa. Dziś mija rok od dnia, gdy na blogu pojawił się pierwszy post. W te blogowe urodziny życzę sobie dobrych inspiracji, lepszego "pióra" i kadru oraz żebym miała czas przelać pomysły gnieżdżące się w głowie na białą kartkę blogowego arkusza.



* Gorąco zachęcam do obejrzenia tego, już dość starego filmu Petera Weira. Przypomina, co znaczy carpe diem.

wtorek, 6 stycznia 2015

Projekt 52 - podsumowanie

Z racji tego, że Blok był do tej pory blogiem fotograficzno - sentymentalnym, Projekt 52 znakomicie wpisał się w jego klimat. Spodobała mi się idea zatrzymywania każdego tygodnia w kadrze. Mimo kilku potknięć i opóźnień w publikacji, doprowadziłam projekt do końca. To zawsze cieszy najbardziej - efekt.

Gdy rok temu dodałam pierwszy post w tym projekcie, byłam bardzo ciekawa efektu finalnego. Nie jestem w stanie go ocenić, bo dla mnie (jak dla każdej matki), Jaś to najpiękniejsze dziecko świata. Każdy z tych tygodni był wyjątkowy, każdy inny, nigdy lepszy bądź gorszy.

Projekt rozpoczęliśmy, gdy Jaś skończył 3 miesiące. Ważył wówczas niespełna 4 kilogramy. Powoli, subtelnie, dzień po dniu zachodziły niewiarygodne zmiany. Począwszy od pierwszych uśmiechów, przez pierwsze zęby, aż do pierwszych kroków i pierwszych słów. Dziś biega nam między nogami mały Chłopczyk, ciekawy świata, radosny, kochany. Dziś inny niż wczoraj, a już jutro będzie inny niż dzisiaj.

Nie przedłużam, oto efekt. (Numery oznaczają oczywiście poszczególne numery tygodni 2014 roku)