O, jesień

Moją obecność tutaj zawdzięczam czasowi, który raczył się zmienić na zimowy i zachęcił moje dziecko do zapadania w sen o wiele wcześniej niż dotychczas. To ciekawe, że ta zmiana, czysto formalna, pociąga za sobą takie skutki. Jaś, który wcześniej nie schodził z parkietu przed 21, zasypia teraz po 19. O, żeby to nie był przedwczesny hymn pochwalny. A tymczasem mamy jesień. Taką miłą na razie, nienachalną. Chodzimy więc po lasach i nie tylko, bo w Jasiu, w sposób naturalny, narodził się mały odkrywca. Ma już swoje ulubione ścieżki, ulubione włączniki i magnesy na zmywarce. Ustawia programy w pralce, wyciąga pranie, pokazuje jaki jest duży i daje niespodziewane buziaki – wszechstronność w każdym calu, serce rośnie. 

Project 52 upgrade

Niestety w ostatnich tygodniach, zbyt zabiegana, by uchronić Jasia przed kolejnymi niebezpieczeństwami, nieco zaniedbałam mój aparat. Dodaję więc to, co mam, z przykrością stwierdzając, że nie we wszystkich tygodniach udało się obfotografowac Małego Księcia. Ale z racji tego, że już nieco przywykłam do dziecka szybkiego jak błyskawica, powoli wracam do fotografii. 

Wrześniowe retrospekcje

Wrzesień minął nam pod znakiem pierwszych urodzin, pierwszych samodzielnych kroków,   pierwszych górnych zębów, (czekam wciąż na pierwszą przespaną noc. Uparta nie nadchodzi), trzeciego w tym roku wesela i trzydniówki. Wrażeń mieliśmy bez liku. Jak dobrze, że w kadrach można zatrzymać miesiąc po miesiącu, bo uciekają mi teraz w niezmierzonym tempie. Wrzesień ubiegłego roku był najtrudniejszym wrześniem mojego życia, ale dzięki niemu już każdy kolejny będzie niesamowity. Każdego 18. będziemy sobie przypominać, że cuda przecież się zdarzają.